Φωτογραφία από Μαλδίβες από τον φωτογράφο Κώστα Αναστασάκη που ξεκίνησε την φωτογραφική του καριέρα στο "Νέο Κόσμο" πριν ανοίξει τα φτερά του για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ όπου εργάζεται για τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου, Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010. Γεννήθηκαν στη Μελβούρνη, είναι Έλληνες, πετυχημένοι και αφιερώνουν την ζωή τους, ο καθένας από το μετερίζι του, να ανακουφίσουν τον ανθρώπινο πόνο χιλιάδων συνανθρώπων μας που δυστυχούν στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Και οι τρεις έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Γεννήθηκαν στη Μελβούρνη, είναι Έλληνες, πετυχημένοι και αφιερώνουν τη ζωή τους, ο καθένας από το μετερίζι του, να ανακουφίσουν τον ανθρώπινο πόνο χιλιάδων συνανθρώπων μας που δυστυχούν στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Ξεκινάμε με τον Κώστα Αναστασάκη που γεννήθηκε στην Αυστραλία από Έλληνες μετανάστες, έχει έδρα του το Λονδίνο και έχει αφιερώσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής του στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κοινού για τα παιδιά που δοκιμάζονται στον 21ο αιώνα.Ο φωτογράφος Κώστας Αναστασάκης ξεκίνησε τη φωτογραφική του καριέρα στο "Νέο Κόσμο" πριν ανοίξει τα φτερά του για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, όπου εργάζεται για τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου.
Αυτό που τον συγκίνησε όμως, είναι η φτώχεια και η εξαθλίωση εκατομμυρίων παιδιών σε όλο τον κόσμο και έχει ταχθεί ολόψυχα στον αγώνα για να γίνει κάπως καλύτερη η ζωή τους.
"Δεν πρέπει να ελπίζουμε πως θα γίνει ένα θαύμα, κάποιος θα κάνει κάτι και θα λυθούν τα προβλήματα δεκάδων εκατομμυρίων παιδιών. Πρέπει ο καθένας από μας συνειδητά να ευαισθητοποιηθεί και να κάνει στάση ζωής την εξάλειψη της πείνας και της δυστυχίας. Ο καθένας και όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε καλύτερο το μέλλον των παιδιών", μας λέει ο ίδιος. Και δεν περιορίζεται στα λόγια: Το "World Children Fund", που εδρεύει στη Νέα Υόρκη και εστιάζει το έργο του στην παροχή
εκπαίδευσης στα μη-προνομιούχα παιδιά της Νότιας Αφρικής, οργάνωσε έκθεση φωτογραφίας του Αναστασάκη στο ξενοδοχείο "Mάνταριν" (Mandarin Hotel). Η έκθεση απέφερε ενάμιση εκατομμύριο δολάρια.O διακεκριμένος Έλληνας φωτογράφος θα κάνει ανάλογη έκθεση για το "Έκολινκ" (Ecolink), ένα φιλανθρωπικό φορέα της Νότιας Αφρικής που εκπαιδεύει τα παιδιά να δημιουργούν παράλληλα με την προστασία του περιβάλλοντος.
Ο Κώστας Αναστασάκης έχει ταξιδέψει στις πιο ευάλωτες περιοχές, σε πάνω από 65 χώρες, και με τις φωτογραφίες του δίνει πρόσωπο στα παιδιά που η παγκόσμια κοινότητα παραβλέπει ή έχει ξεχάσει.
Όπως μας λέει ο ίδιος, σκοπεύει να πάει στη Σιέρα Λεόνε και να συνεργαστεί με έναν Έλληνα ιεραπόστολο από τη Νότιο Αφρική που δίνει τον δικό του αγώνα.
Ο έλληνας ροκάς που έγινε ιεραπόστολος στην Αφρική
Πρόκειται για τον παπά Θέμη Αδαμόπουλο, ο οποίος πριν από χρόνια είχε σχηματίσει δικό του μουσικό συγκρότημα, την εποχή που
μεσουρανούσαν οι "Μπιτλς" (Beatles) και οι "Ρόλινγκ Στόουνς" (Rolling Stones), και να το ονομάσει "The Flies". Από τις αίθουσες της Σχολής Εμπορικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, βρέθηκε να τραγουδά πλάι στον Μικ Τζάγκερ, κάνοντας το όνειρό του πραγματικότητα, και τώρα βρίσκεται στην Αφρική ως ιεραπόστολος.Σαν τον Κώστα, ο παπά-Θέμης διάλεξε να βοηθήσει εκείνους που έχουν πραγματικά ανάγκη. Απαρνήθηκε τις δόξες για να ζήσει μία πιο ήρεμη ζωή.
Ξεκίνησε επηρεασμένος από τη μουσική των "Beatles" και των "Rolling Stones" και σχημάτισε το γκρουπ "The Flies".
"Σκέφτηκα ότι αφού τα 'Σκαθάρια' έχουν τόση επιτυχία, γιατί όχι και Οι… Μύγες. Το κλίμα ήταν κατάλληλο και το εκμεταλλευτήκαμε στο έπακρο. Είχαμε μεγάλη επιτυχία. Το αποκορύφωμα ήταν όταν μας κάλεσαν να παίξουμε με τους 'Rolling Stones'. Δίπλα στον Μικ Τζάγκερ… ήταν απίστευτο, αλλά αληθινό", δήλωσε ο ίδιος.
Μετά τις σπουδές και την ακαδημαϊκή καριέρα αποφάσισε να γίνει κάτι σαν την ..Μητέρα Τερέζα.
"Ένιωθα ένα τεράστιο κενό μέσα μου. Δεν ήμουν με τον φτωχό. Δεν χρειάστηκε τότε να παλέψω καθόλου με τον εαυτό μου. Μέσα μου φούντωσε ένας πόθος να είμαι δίπλα στους φτωχούς και να κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να είναι η ζωή τους πιο ανθρώπινη. Το 1999 ξεκινώ το έργο μου στην Κένυα, με την εντολή του μακαριότατου πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, Πέτρου, αφού φρόντισε να χειροτονηθώ διάκος, ιερέας και μετά αρχιμανδρίτης".
Εκεί ιδρύει το πρώτο πανεπιστημιακό ορθόδοξο κολέγιο - το "Ορθόδοξο Πανεπιστημιακό Κολέγιο Αφρικής" (Orthodox Teacher's College of Africa). "Πιστεύω ότι η μόρφωση είναι το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου στη ζωή. Αν θέλεις να βοηθήσεις τον συνάνθρωπό σου, να του μάθεις την τέχνη να ψαρεύει και όχι να του δίνεις το ψάρι έτοιμο. Στο κολέγιο προετοιμάζαμε νέους να γίνουν δάσκαλοι Νηπιαγωγείου και Δημοτικού. Στη συνέχεια, εισάγαμε και τον κλάδο της Κοινωνιολογίας."
Φροντίζει να παρέχει στα παιδιά όσο το δυνατόν περισσότερα, όπως ρούχα, παπούτσια, συσσίτιο (όχι απαραίτητα μ' αυτή τη σειρά), και αμέσως μετά, έχει σειρά, η φροντίδα της γυναίκας. "Η γυναίκα είναι το μεγαλύτερο θύμα στην Αφρική. Είναι η καρδιά της οικογένειας. Ο άντρας μπορεί να έχει δυο και τρεις γυναίκες και να κάνει παιδιά με όλες. Η γυναίκα είναι εκείνη η οποία πουλά ακόμη και το κορμί της για ένα κομμάτι ψωμί, ώστε να μην πεθάνουν τα παιδιά της από την πείνα. Γι' αυτό ανοίξαμε Σχολή Ραπτικής, όπου οι γυναίκες μάθαιναν την τέχνη και κέρδιζαν το ψωμί τους τίμια".
Από την Κένυα, το 2007, ο νέος πατριάρχης Θεόδωρος, ο οποίος παρακολουθεί από κοντά το έργο του ιεραπόστολου και ανθρωπιστή Θέμη Αδαμόπουλου, του δίνει εντολή να πάει στη Δυτική Αφρική, στη Σιέρα Λεόνε, όπου ο εμφύλιος πόλεμος 12 ολόκληρων χρόνων έχει ισοπεδώσει όλη τη χώρα και έχει αφήσει πίσω του φρικιαστικές εικόνες. Παιδιά ακρωτηριασμένα, πρόσωπα και κορμιά παραμορφωμένα, άνθρωποι που ζουν στους δρόμους και αφήνουν την τελευταία τους πνοή εκεί. Ο θάνατος είναι μέρος της καθημερινής τους ζωής. "Ζει" εκεί δίπλα τους κι ανάμεσά τους. "Εκεί χτίζουμε ένα χωριό για 100 ανάπηρους που ζητιάνευαν στους δρόμους και η αστυνομία τους κυνηγούσε και τους έδιωχνε από παντού".
"Στο Φριτάουν (Freetown), την πρωτεύουσα της Σιέρα Λεόνε, ιδρύσαμε το πρώτο σχολείο για 1.200 παιδιά, όπου διδάσκουν 60 δάσκαλοι. Του χρόνου θα ιδρύσουμε Ορθόδοξο Πανεπιστημιακό Κολέγιο για τους φτωχούς. Υπάρχουν παιδιά που έχουν τα προσόντα, δεν έχουν όμως τη δυνατότητα να πάνε ούτε στο δημοτικό. Οφείλουμε να τα βοηθήσουμε."
Αυτό το τόσο μεγάλο έργο στηρίζεται οικονομικά από δύο μεγάλους φιλανθρωπικούς οργανισμούς στην Αυστραλία, το "Paradise Kids for Africa" και το "Light of the World Australia", που έχουν επιτροπές σε όλες τις πόλεις της χώρας γι' αυτόν το σκοπό.
Με τον παπά-Θέμη, λοιπόν, θα πάει να συνεργαστεί ο Κώστας Αναστασάκης, ο οποίος πριν από τρία χρόνια ίδρυσε ένα ταμείο υπέρ των ξεχασμένων παιδιών (Our Forgotten Children), που συνδέει επιχειρήσεις και δωρητές με συγκεκριμένους σκοπούς και με κοινότητες που χρειάζονται βοήθεια από όλον τον κόσμο. Ο ίδιος περιγράφει τους λόγους που τον κινητοποίησαν: "Υπήρξα μάρτυρας ενός κόσμου χωρίς αγάπη, που ταχύτατα μειώνει τα σημεία αναφοράς μας, ως ανθρώπων. Τα χιλιάδες παιδιά που συνάντησα στη διάρκεια των τελευταίων ετών έχουν μόνο ένα πρόσωπο -το πρόσωπο της ανθρωπότητας. Όταν παραμελούμε τον πλανήτη μας, παραμελούμε τον εαυτό μας. Είναι πια καιρός να ανακαλύψουμε εκ νέου την πραγματική μας ταυτότητα. Μόνο μαζί μπορούμε να αρχίσουμε να θεραπεύουμε τον κόσμο. Και η ίαση μπορεί να ξεκινήσει αν απλώς στραφούμε ξανά προς την καρδιά μας".
Ο έλληνας ψυχολόγος που χτίζει σπίτια για τους φτωχούς της Καμπότζης
Τέλος, μια οικογένεια Ελλήνων της Αυστραλίας επισκέπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα απομονωμένη περιοχή της Καμπότζης,
συμμετέχοντας σε ένα πρόγραμμα εθελοντών που κτίζουν σπίτια για τους εξαθλιωμένους Καμποτζιανούς.Είναι ο ψυχολόγος Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος και η σύζυγός του Τζένη, οι οποίοι συμμετέχουν στο ειδικό πρόγραμμα του οργανισμού "Tabitha Foundation Australia", στον οποίο ανήκει και η αδελφή του Παναγιώτη, δρ. Σιάννα Παναγιωτοπούλου, επιστημονική ερευνήτρια στο πανεπιστήμιο Μελβούρνης και στο Austin Hospital Medical Research Foundation. To ζεύγος Παναγιωτόπουλου έχουν μαζί τους και τα παιδιά τους.
- Γιατί το κάνουν;
- "Άλλο ν' ακούς κι' άλλο να βλέπεις τη φτώχεια με τα ίδια σου τα μάτια", λέει ο Παναγιώτης, προσθέτοντας πως "η επαφή με το πραγματικό πρόσωπο του κόσμου, είναι το καλύτερο δώρο που μπορώ να κάνω στα παιδιά μου".
Ψυχολόγος στο κολέγιο Εξέβιερ (Xavier College), χαίρει της εκτίμησης και του θαυμασμού της διεύθυνσης και των συναδέλφων του για την εφευρετικότητά του στο σχεδιασμό προγραμμάτων που δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά να έλθουν σ' επαφή με την πραγματική όψη της ζωής. Με τη γυναίκα του Τζένη και τους τρεις έφηβους γιους τους πήγαν σ' ένα χωριό της Καμπότζης, το Sunrise Children's Village, για να δώσουν ρούχα και να προσφέρουν χειρωνακτική εργασία "όπου χρειαστεί". Ο τόπος που πήγε, στην ουσία, ήταν ένα χωριό που οι κάτοικοί του είναι ορφανά παιδιά. Και από αυτά έχει μπόλικα η Καμπότζη. "Οι νάρκες, ο πόλεμος, οι φυσικές καταστροφές, το Έιτζ, έχουν φροντίσει γι' αυτό", θα πει ο Παναγιώτης με πικρή ειρωνεία.
- Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα;
- "Το γεγονός ότι 80% των ανθρώπων στις τριτοκοσμικές χώρες βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, νομίζω ότι αφήνει πολύ λίγους ασυγκίνητους. Η διαφορά είναι να βρεις τον τρόπο, ν' ανοίξει μπροστά σου αυτό το μικρό παραθυράκι που σε κάνει να δεις τι μπορείς να κάνεις εσύ ως άτομο".
Μέσα στο πρόγραμμα είναι και το χτίσιμο "σπιτιών", για ανθρώπους που μένουν μέσα σε καλύβες, καμωμένες από κλαδιά πάνω στο
χώμα. "Άθλιες συνθήκες", λέει λακωνικά ο Παναγιώτης. "Δεν περίμενα ποτέ να δω τόση φτώχεια. Ήταν ένα γερό ταρακούνημα για όλους. Πριν πας, διαβάζεις, ακούς, βλέπεις εικόνες, πληροφορείσαι. Τίποτε όμως δεν συγκρίνεται μ' αυτό το φυσικό αντίκρισμα της φτώχειας. Τα χάνεις κυριολεκτικά. Νοιώθεις τα πιο πρωτόγνωρα αισθήματα να σε κυριεύουν. Όχι ένα - ένα, για να μπορέσεις να καταλάβεις και να δώσεις μια απάντηση που σου ζητά ο εαυτός σου, αλλά όλα μαζί, έτσι σαν σίφουνας ορμούν μέσα σου και σε κατακλύζουν. Σε μουδιάζουν και σου τρυπούν την καρδιά. Από τη μια νιώθεις ένοχος, γιατί αν έβλεπες στον ύπνο σου ότι ζούσες εκεί, θα ξυπνούσες λουσμένος στον κρύο ιδρώτα. Από την άλλη, αισθάνεσαι ότι είναι απάνθρωπο οι λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες να επιτρέπουν να ζουν οι συνάνθρωποί τους σ' αυτήν την αθλιότητα. Αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να γίνουν κι άλλα, να γίνουν πάρα πολλά". "Βλέπεις οικογένειες με εφτά και εννιά παιδιά, να ζουν σε καλύβες, με χώμα για δάπεδο, ο ένας πάνω στον άλλον, που, άμα βρέξει πλημμυρίζουν. Άλλοι να έχουν για "σπίτι" μια σάπια βάρκα στο ποτάμι. Ολόκληρες οικογένειες στα δίχτυα της πιο απερίγραπτης φτώχιας και δυστυχίας. 
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου